(Η εικόνα από την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ)
Λαέ, σε κλέβουν, σε γελούν μεγάλοι τσαρλατάνοι!
πριν φας εσύ την κότα σου την τρώει η αλεπού!
Το βιος σου ξένοι χαίρονται και μοιάζεις τον τσοπάνη
που μες στη βαρυχειμωνιά δεν ξέρει από πού
στου λύκου τον αγριεμό θα πρωτοτρέμ' η στάνη!
Αυτή η ανεργία (1930)
Κύριοι συνάδελφοι, η ανεργία
πρόβλημα είναι ακανθώδες.
Εφ' ω και η ευκαιρία
το Συμβούλιόν μας το εργώδες
να της αφιερώση μίαν...συζήτησιν
εφ' όσον η εργασία δεν έχει ζήτησιν.
Διότι είναι καθαρά θεομηνία
διά το έθνος η ανεργία.
Αίνιγμα αποτελεί διά πάντα τίμιον
πολίτην και υγιώς σκεπτόμενον
της ανεργίας το φαινόμενον.
Και επιπλέον, εξόχως επιζήμιον.
Κύριοι, οι καιροί ου μενετοί!
Θα απετέλει δε αδυναμίαν μας θανάσιμον,
εάν ημείς, του έθνους οι εκλεκτοί,
δεν εύρωμεν μίαν δικαιολογίαν βάσιμον,
και την εμπιστοσύνην ούτω χάσωμεν
του λαού, ήτις μάς είναι λίαν χρήσιμος.
Πρέπει λοιπόν δεόντως ν' αντιδράσωμεν.
Διότι θα είναι συμφορά μοιραία και κρίσιμος
εάν κρούσματα κοινωνικής έχωμεν αναταραχής,
ενώ ευρισκόμεθα επί ξηρού ακμής!
Θα ήτο δια το έθνος απειλή ολεθρία,
που το μαστίζει τόση ανεργία!
Δεν συμφωνείτε, κύριοί μου;
Το συμφερότερον κατά την άποψίν μου,
είναι ν' αποφασίσωμεν εάν το πρόβλημα ελύθη,
και να το παραδώσωμεν στην λήθη.
Την άποψή σας, να τη βράσουμε! Η ανεργία,
πληγή και παιδεμός του τόπου,
θα λείψει μοναχά τη μέρα όπου
θα μπείτε εσείς σε ανεργία!
Στίχοι
Είδα ψηλά μια θάλασσα
ανάμεσα σε δυο βουνά,
τη φέραν και την κρύψανε
κάτι πουλιά θαλασσινά.
Μοιάζει με μάτι του Θεού
που κοιτάει τον ουρανό,
διαδήλωση νερού
μ' ένα θαλασσί πανό.
Είδα ψηλά μια θάλασσα
είδα και μια θαλασσινή,
που σήκωνε τα χέρια της
του ήλιου το λαμπρό σινί.
Αναλήφθηκαν κι δυο
μες στον άπατο ουρανό,
για ταξίδι μακρινό
με καράβι γυάλινο.
Σε κάμαρα άδεια και μικρή, τέσσαρες τοίχοι μόνοι,
και σκεπασμένοι με ολοπράσινα πανιά,
καίει ένας πολυέλαιος ωραίος και κορώνει΄
και μες στη φλόγα του την καθεμιά πυρώνει
μια λάγνη πάθησις, μια λάγνη ορμή.
Μες στην μικρή την κάμαρη, που λάμπει αναμμένη
από του πολυέλαιου την δυνατή φωτά,
διόλου συνηθισμένο φως δεν είν' αυτό που βγαίνει.
Γι' άτολμα σώματα δεν είναι καμωμένη
αυτής της ζέστης η ηδονή.
Από τη Συλλογή : ΄Ασχημα κελαηδάει το αηδόνι, 1926
Παλιό πεδίο μάχης
(Harlequin Picasso)
....Είναι νύχτα, πρωί, μες σε ομίχλες χάραξε η μέρα,
σε ράκη τώρα χωμένοι όλοι κοιμούνται.
Του Αρλεκίνου ο μανδύας είναι η γη
ξεπατωμένη σκακιέρα,
είναι η Ευρώπη.
Από τη Συλλογή : Το ταχυδρομικό περιστέρι, 1929
Χωρίς φτερά
Είδα να πέφτει η αυτοκρατορία,
αετούς χωρίς κεφάλια, αετούς χωρίς φτερά,
τι θά' δινα δεν ξέρω
κάτι τέτοιο να δω κι άλλη φορά......
Ο ήχος του τυμπάνου
...Του φεγγαριού το αλκοόλ πήρε φωτιά...
...Το πρόσωπο του ανθρώπου,
μια μάσκα
που τη σκάλισε το μαχαίρι του πόνου...
...Ο αλαλαγμός του πλήθους
γρήγορα ας φτάσε μέχρι εδώ
και το τύμπανο της επανάστασης
ας ηχήσει
για να ευωδιάζει πάντα το ψωμί επάνω στο τραπέζι
τους.
Το παράθυρο
Πίσω απ' το παντζούρι κάθομαι, και βλέπω
πώς ο κόσμος περνά, πώς περνά, περνά
κι ούτε ένας προσέχει το άγρυπνό μου μάτι
που κοιτά, κοιτά.
Τη μικρή μου κάμαρα κανείς δε βλέπει
που στον ήλιο πλέει, ήλιο χαρωπό
κι ούτε ένας τους ξέρει αν είμαι εδώ,
ή αν φεύγω με το φως κι εγώ.
