(Αμερικανίδα ποιήτρια, πεζογράφος, κριτικός. Μεσουράνησε στη Νέα Υόρκη την περίοδο του Μεσοπολέμου.Η ποίησή της χαρακτηρίζεται από δηκτική ειρωνεία, αυτοσαρκασμό και επιθετική αντιμετώπιση του ερωτικού συντρόφου.Υπέρμαχος του φεμινιστικού κινήματος.)
Στου ήλιου τα κρύφια μονοπάτια,
στα σταυροδρόμια των ανέμων,
όσο μακριά βλέπουν τα μάτια
θα χώνεται, σαν άγριος δαίμων
σκορπώντας γύρω του το δέος.
Εγώ μες στο άδειο σπίτι μόνη
καρτερικά θα περιμένω
σκυμμένη πάνω στο στημόνι,
θα ράβω, θα κεντάω, θα πλένω.
Αυτός, θα πούν, ήταν γενναίος.
............................
Οι πιστοί
Οι φίλοι μου εφύγανε μακριά
μα τι με μέλει εμένα;
Τους σκέπασε για πάντα η λησμονιά
σα ρόδα μαραμένα.
Κι αν ο στερνός κι αυτός μ' απαρνηθεί,
με γεια του με χαρά του,
μια και ξέρω πως όλοι μου οι εχθροί
μού είναι πιστοί μέχρι θανάτου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου