Φάροι του Yamamoto Hiroshi από Ιαπωνία

Οι φάροι θυμίζουν ποιητές
που παρατηρούν μόνο επικίνδυνα πράγματα -
μια καταιγίδα στο κέντρο του ανέμου
ή μια παλίρροια που πλησιάζει

οι ποιητές θυμίζουν φάρους
που στη δοκιμασία της αγωνίας
χτίζουν τη μοναξιά τους

επειδή το φως τους
το κλέβει πάντα η απόσταση
το μέσα τους
είναι πιο βαθύ από κάθε σκοτάδι

΄Ερημος της Patricia Hooper από ΗΠΑ

΄Οπου υπάρχει ποτάμι,
σημαίνει κατεύθυνση.

΄Οπου υπάρχει δεντρόκηπος,
σημαίνει επιβίωση.

΄Οπου υπάρχει έρημος,
το καθετί αλλάζει.

Σαν νά' θελε η γη
να χορτάσει μονάχα τη δική της ανάγκη.

Λιλίθ του ΄Αγγελου Σικελιανού (απόσπασμα)

Λιλίθ : Θηλυκός μυστικός δαίμονας του έρωτα και του θανάτου στις Ανατολικές χώρες. Η σκοτεινή πλευρά της Σελήνης. ( Πίνακας : John Collier 1892 , Wikipedia )

(.....) Πώς, μονομιά γεμίζοντας τη σφαίρα
της νοσταλγίας ολόκληρη, για μένα
πάλι ανατέλλεις, άγια πρωτοεικόνα,
αρχέτυπο του πάθους μου μεγάλο,
Λιλίθ, που τρέμουν οι άνθρωποι ν' αγγίξουν
τ' όνομά Σου στα χείλη τους, για λίγο
να Σε θωρώ στην άβυσσο αντικρύ μου,
ως βλέπει ο ήλιος όταν βασιλεύει,
για μια στιγμή να υψώνεται μπροστά του
πεντάχλωμη η πανσέληνο !
Ναι κοίτα
πώς πάλι αιφνίδια υψώνεσαι, η Αγάπη,
στον πρώτο αντικρύ μου εαυτό, το αιώνιο
το βουβό κρατηροπότηρο μπροστά μου,
να συγκερνάς στα δίκτυα των φλεβών μου
την πίστη και τον έρωτα και, λίγο
της πνοής Σου η μετάδοση αν αγγίξει
τα φρένα μου, να λέω πως ξανασκίζω
των εγκοσμίων το σάβανο κι ανοίγω
αιφνίδιο διάβα απ' το γιγάντιο πένθος
της γης, που τη σκεπάζει απ' άκρη σ' άκρη,
προς το μείζονα αιώνα ! (......)

Μαινάδες της Ελένης Βακαλό

Μ' έναν πυρσό στο δάσος σε γύρεψα
Νύχτα
Την αγάπη αυτή στον αέρα
Να γυρνά τα μαλλιά μου
Απόλλωνα
Το νύχτιο κορμί σου
Τ' άσπρο σου φως
Να το θρίψω στη φούχτα μου
Σβώλο χώμα
Να το κάμω δικό μου
Σαν τα φίδια που δένουν
Τη μέση μου
Των αλόγων το κάλπασμα
Τον ιδρώ του λαιμού μου
Απόλλωνα
Την υγρή γη την πάτησε
Η φτέρνα μου
Πνιγερή η μυρωδιά της
Που ανεβαίνει στα σπλάχνα μου
Των κλαδιών τ' αγκαλιάσματα
Και στο στόμα μου η ανάσα
Κέρνα
Ως το τέλος του πόθου μου
Ως το τέλος του δάσους

΄Ηλιε μου
Φως πρωινό
Ξανθέ
Σε γύρεψα χτές τη νύχτα
Βάφτηκ' αίμα ο δρόμος μου
Και απόκανα
Νικητή
Δε σε βρήκα

Προς Κωνσταντίνο Καβάφη του Κώστα Μόντη

Δεν σε ψέγω, βέβαια, (προς Θεού!),
όμως μ' όλο τον δέοντα σεβασμό
μ' εκπλήττει που δεν τραγούδησες τον Νείλο,
που αγνόησες τελείως τον Νείλο,
που δεν είπες τίποτα
για εκείνη την ήμερη,υπάκουη ροή του, τη νυχθημερόν,
που χωρίς αυτή δεν θα υπήρχε η Αλεξάνδρειά σου
και τα όσα της.
Μ' εκπλήττει που αγνόησες σαν κάτι ξένο,
σαν κάτι άσχετο
τον ποταμό που μόνος αυτός
απ' όλους τους ποταμούς του κόσμου
κίνησε απ' το Νότο για το Βορρά
για να κτιστεί η Αλεξάνδρεια
(η Αλεξάνδρειά σου , καλέ)
στην αγκαλιά της Μεσογείου
και να υπάρξουν όλα εκείνα τα εξ αυτής.

Η ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΗ ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ του Οδυσσέα Ελύτη

Ξύπνησες τη σταλαγματιά της μέρας
επάνω στην αρχή του τραγουδιού των δένδρων
Ω τι ωραία που είσαι
με τα χαρούμενα μαλλιά σου ξέπλεκα
και με τη βρύση που ήρθες ανοιχτή
για να σ' ακούω πού ζεις και πού διαβαίνεις!
Ω τι ωραία που είσαι
τρέχοντας με το χνούδι της κορυδαλλένιας
γύρω από τις μοσκιές που σε φυσούνε
καθώς φυσάει ο στεναγμός το πούπουλο
μ' έναν μεγάλον ήλιο στα μαλλιά
και με μια μέλισσα στη λάμψη του χορού σου
Ω τι ωραία που είσαι
με το καινούργιο χώμα που πονείς
από τη ρίζα έως την κορυφή των ίσκιων
ανάμεσα στα δίκτυα των ευκάλυπτων
με τον μισό ουρανό μέσα στα μάτια σου
και με τον άλλον στα μάτια που αγαπάς
Ω τι ωραία που είσαι....

Χριστός πάσχων του Νικηφόρου Βρεττάκου

Το μίσος, το ψεύδος, οι τύραννοι.
Συνεχής αλλοτρίωση
του χορτασμού των Ψαρών,
της κραυγής : "΄Ιτε παίδες.."
μου πληγώνει το μέτωπο, όσο
αναλογεί στον πολίτη
Νικηφόρο Βρεττάκο
τ' ακάνθινο
στεφάνι του έθνους.

Μια ιστορία του Paulo Coelho

Ο Θεός κάλεσε τον πιο αγαπημένο Του άγγελο και του παρουσίασε ένα πρότυπο μητέρας. Στον άγγελο δεν άρεσε αυτό που είδε.

- Εργαστήκατε πολύ, Κύριε, δεν ξέρετε πλέον τι κάνετε, είπε ο άγγελος. Κοιτάξτε! Φιλί ειδικό, που θεραπεύει όλες τις αρρώστιες, έξι ζευγάρια χέρια για να μαγειρεύει, να πλένει, να σιδερώνει, να φροντίζει, να ελέγχει, να καθαρίζει. Δε θα δουλέψει!

- Το πρόβλημα δε είναι τα χέρια, αντέτεινε ο Θεός. Είναι τα τρία ζευγάρια μάτια που χρειάστηκε να βάλω: ένα για να βλέπει το παιδί της πίσω από κλειστές πόρτες και να το προστατεύει από ανοιχτά παράθυρα, ένα άλλο για να το κοιτάζει με αυστηρότητα  όταν πρέπει να του μάθει κάτι ουσιώδες και το τρίτο για να του δείχνει διαρκώς τρυφερότητα και αγάπη, όση δουλειά κι  αν έχει εκείνη!

Ο άγγελος εξέτασε το πρότυπο της μητέρας πιο προσεκτικά.

- Κι αυτό τι είναι;

- Ένας μηχανισμός αυτοθεραπείας. Δε θα έχει χρόνο να αρρωσταίνει, θα πρέπει να ασχολείται με το σύζυγό της, με τα παιδιά, με το σπίτι.

- Νομίζω ότι πρέπει να ξεκουραστείτε λίγο, Κύριε, είπε ο άγγελος. Και να επιστρέψετε στο κλασικό πρότυπο με τα δύο χέρια, τα δύο μάτια, κλπ.

Ο Θεός συμφώνησε με τον άγγελο. Αφού ξεκουράστηκε, μεταμόρφωσε τη μητέρα σε κανονική γυναίκα. Εξομολογήθηκε όμως στον άγγελο:

- Χρειάστηκε να της δώσω μια τόσο δυνατή θέληση, ώστε να νομίζει ότι θα έχει έξι χέρια, τρία ζευγάρια μάτια και ικανότητα αυτοθεραπείας. Αλλιώς δε θα καταφέρει να εκπληρώσει το καθήκον της.

Ο άγγελος την εξέτασε από κοντά. Κατά τη γνώμη του, αυτή τη φορά ο Θεός είχε επιτύχει. Ξαφνικά όμως πρόσεξε ένα λάθος:

- Αδειάζει. Αναρωτιέμαι, Κύριε, μήπως βάλατε ξανά υπερβολικά πολλά πράγματα σ' αυτό το πρότυπο μητέρας.

- Δεν αδειάζει. Αυτό ονομάζεται δάκρυ.

- Και σε τι χρησιμεύει;

- Για να δείχνει χαρά, λύπη, απογοήτευση, πόνο, θυμό, ενθουσιασμό.

- Κύριε, είστε μεγαλοφυΐα! Αναφώνησε ο άγγελος. Ακριβώς αυτό ήταν που έλειπε για να συμπληρωθεί το πρότυπο.

Ο Θεός πρόσθεσε με ύφος μελαγχολικό:

- Δεν το έβαλα εγώ. Όταν συναρμολόγησα όλα τα μέρη, το δάκρυ εμφανίστηκε από μόνο του.

Ο άγγελος συγχάρηκε πάλι τον Παντοδύναμο κι έτσι δημιουργήθηκαν οι μητέρες.

Πλασμένοι για να ξεπληρώσουν ένα χρέος.

Πλασμένοι για να ξεπληρώσουν ένα χρέος που η φύση ή κάποιος Θεός τούς φόρτωσε.

Αλλά, οι αιώνες τους θόλωσαν το νου,

τους  λύγισαν  την πίστη,

τους  γέμισαν φόβο

τους έκαναν εχθρούς,

τους έμαθαν να παίζουν

στα ζάρια τη δύναμή τους.

Ποιος κερδίζει;

Ποιος  χάνει;

Ποτέ δε θα μάθουν

γιατί  κανείς δε θα προλάβει

να δει τον ήλιο να σβήνει!

VLADIMIR HOLAN από Τσεχία

ΑΝΑΜΕΣΑ

Ανάμεσα στην ιδέα και τη λέξη
υπάρχει πιο πολύ απ' ό,τι καταλαβαίνουμε.
Υπάρχουν ιδέες που γι' αυτές δεν βρίσκονται λέξεις.
Η σκέψη χαμένη στα μάτια ενός μονόκερου
εμφανίζεται ξανά στο γέλιο ενός σκύλου.

FACIL HUNSU DALGARA από Τουρκία

ΤΕΡΑΣΤΙΟ

Τα χέρια των γεωργών
μεγαλώνουν στο χώμα.
Τα μάτια των πουλιών
μεγαλώνουν στον ουρανό.

FASIL HUNSU DAGLARA από Τουρκία

ΔΥΟ ΜΟΝΑΞΙΕΣ

Ο άνθρωπος
είναι διπλά μοναχικός.
Απ' τη μοναξιά της γης
απ' τη μοναξιά τ' ουρανού.

TADEUSZ ROZEWICZ from Poland

ΤΙ ΤΥΧΗ

Τί τύχη μπορώ να μαζέψω
βατόμουρα στο δάσος
νόμισα
πως δεν υπάρχει ούτε δάσος ούτε βατόμουρα.

Τί τύχη μπορώ να ξαπλώνω
στη σκιά ενός δέντρου
νόμισα πως τα δέντρα
δεν χαρίζουν πια σκιά.

Τί τύχη είμαι μαζί σου
η καρδιά μου χτυπάει τόσο
νόμισα πως ο άνθρωπος
δεν έχει καρδιά.

GULLEVIC from France

Ο ΗΛΙΟΣ

Ποτέ ο ήλιος εκτός από μέσα του δεν θα δει τη νύχτα.
Αφού το σκοτάδι που ξεχύνει πήζει σε φως γύρω του.

IACEK BIEREZIN from Poland

ΠΛΑΤΩΝΑΣ

Δεν του κρατάω κακία επειδή θέλησε να μ' εξορίσει απ΄τη Δημοκρατία.Ξέρω πως με θυσίασε στο βωμό των δυνάμεων της ζωής και του φωτός. Ξέρω πως ήμουνα μια σκιά μόνο ανάμεσα σ' αυτόν και την ουσία των πραγμάτων που προσπάθησε ν' αγγίξει για ν' αποκτήσει κάποια γνώση.
Η διαύγεια του συλλογισμού εναντίον των νυκτερινών δυνάμεων του μεταφορικού λόγου, σκοτεινών και τρομακτικών, που δημιουργούν διαμάχη και αβεβαιότητα, που εμπνέουν χάος και φόβο.
Η μονοδιάστατη Πολιτεία του, το εγκεφαλικό παιδί μιας στιβαρής φαντασίας, δεν ήταν η χειρότερη απ' τις τυραννίες. Κι επιπλέον υπήρξε μόνο στην περγαμηνή. 
Ο Πλάτωνας του καιρού μου δεν είναι ένας φιλόλογος. 

Δεν μετάνιωσα του Μιχάλη Γκανά

..Η αγάπη έχει δρόμους που δεν ξέρουμε

κι όταν φτάσουμε στη δύση ανατέλλουμε..

΄Οταν η άνθρωπος γεννήθηκε

Η πλάση τρόμαξε

Τα βουνά βόγκησαν

Ο άνεμος ούρλιαξε

Η θάλασσα φουρτούνιασε

Ο ουρανός μαύρισε

Τα ποτάμια στέρεψαν στις πηγές τους

Τα ζώα απεγνωσμένα αγκάλιασαν  τα παιδιά τους

Τα πουλιά  κρύφτηκαν στις φωλιές τους

Τα δέντρα χαμήλωσαν τα κλαδιά τους

Τα λουλούδια  έγειραν λυπημένα

Η γη θρήνησε

Ο Θεός μετάνιωσε... αλλά ήταν αργά.....

Παιχνίδια μνήμης

Θυμάσαι όταν τα πεφταστέρια χάραζαν το μαύρο τ' ουρανού
Θυμάσαι όταν τ' αλάτι του νερού μάτωνε τα μάτια
Θυμάσαι; Θυμάμαι;

Η μνήμη αυλακώνει το χρόνο...

Οι καμπάνες Μίλτου Σαχτούρη

Είναι πουλιά που δεν πετάνε
είναι πουλιά θαμμένα μεσ' σε κουτιά
Είναι δωμάτια και είναι λέξεις
που σκίζουνε το κεφάλι σαν καρφιά
Είναι καρφιά που δεν πονάνε
είναι καρφιά π' ανακουφίζουν
΄Οταν χτυπήσουν πάλι οι καμπάνες
θα πεταχτούμε σαν τα πουλιά