Προς Κωνσταντίνο Καβάφη του Κώστα Μόντη

Δεν σε ψέγω, βέβαια, (προς Θεού!),
όμως μ' όλο τον δέοντα σεβασμό
μ' εκπλήττει που δεν τραγούδησες τον Νείλο,
που αγνόησες τελείως τον Νείλο,
που δεν είπες τίποτα
για εκείνη την ήμερη,υπάκουη ροή του, τη νυχθημερόν,
που χωρίς αυτή δεν θα υπήρχε η Αλεξάνδρειά σου
και τα όσα της.
Μ' εκπλήττει που αγνόησες σαν κάτι ξένο,
σαν κάτι άσχετο
τον ποταμό που μόνος αυτός
απ' όλους τους ποταμούς του κόσμου
κίνησε απ' το Νότο για το Βορρά
για να κτιστεί η Αλεξάνδρεια
(η Αλεξάνδρειά σου , καλέ)
στην αγκαλιά της Μεσογείου
και να υπάρξουν όλα εκείνα τα εξ αυτής.